Do rzecznika dyscyplinarnego wpłynęło zawiadomienie Sądu Najwyższego, że wniesiona przez radcę prawnego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia została odrzucona, gdyż nie spełniała wymagań określonych w art. 4245 § 1 pkt 3 Kpc, albowiem nie wskazywała przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
W toku czynności sprawdzających ustalono, że radca prawny w pkt I petitum skargi sformułował zarzuty stanowiące podstawę skargi, wskazując naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego, a w pkt II stwierdził, że „powyższe naruszenia spowodowały niezgodność wyroku z prawem”. Składając na żądanie rzecznika dyscyplinarnego pisemne wyjaśnienia radca prawny za nietrafny i sprzeczny z treścią art. 4244 zd. 1 Kpc uznał pogląd Sądu Najwyższego, że brak jest tożsamości między podstawami skargi a przepisami prawa, z którymi zaskarżony wyrok jest niezgodny, albowiem z przepisu tego wyraźnie wynika, że to właśnie podstawy skargi (naruszenia przepisów) powodują niezgodność wyroku z prawem. Radca prawny wyjaśnił, że w pkt I podał konkretne przepisy prawa naruszone zaskarżonym wyrokiem, zaś pkt II odnosił się wprost do przepisów wymienionych w pkt I wskazując, że to ich naruszenie spowodowało niezgodność wyroku z prawem. Przepisy, z którymi zaskarżony wyrok był niezgodny, zostały zatem wskazane wprost, a jeżeli uchybienie dostrzeżone przez Sąd Najwyższy polegać miałoby tylko na braku powtórzenia wymienionych w pkt I przepisów prawa, to zastosowany skrajny formalizm wypacza, zdaniem radcy prawnego, instytucję skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Analiza postępowania radcy prawnego w przedmiotowej sprawie doprowadziła rzecznika dyscyplinarnego do wniosku, że radca prawny nie dochował należytej staranności przy formułowaniu treści skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Sporządzona przez niego skarga nie zawierała bowiem odrębnego w ony wyrok jest niezgodny, tj. nie spełniała wymogu konstrukcyjnego skargi, o którym mowa w art. 4245 § 1 pkt 3 Kpc. Zgodnie zaś z art. 4248 § 1 Kpc skarga niespełniająca wymogów określonych w art. 4245 § 1 Kpc podlega odrzuceniu, bez wezwania do usunięcia braku. Wymagania z art. 4245 § 1 Kpc mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich dotknięta jest brakiem istotnym, nieusuwalnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu. Każde wymaganie przewidziane w wymienionym przepisie ma charakter samoistny, powinno być więc spełnione samodzielnie, niezależnie od innych. Zgodnie z jednolitą i utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego wymogi wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245 § 1 Kpc są niezależne od siebie i spełniają, jako istotne elementy skargi, różne funkcje i cele. Przytoczenie podstaw skargi i ich uzasadnienie pozostaje w związku z art. 4244 Kpc stanowiącym, że skargę można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego lub procesowego. Natomiast konieczność wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne wynika z tego, że istotą skargi jest właśnie stwierdzenie niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem, a więc konkretnym jego przepisem. Można zatem zarzucać naruszenie wielu przepisów, które doprowadziło do wydania orzeczenia niezgodnego z prawem, jednak należy spośród nich wskazać ten przepis, z którym – zdaniem skarżącego – zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Naruszenia prawa materialnego lub procesowego mogą, ale nie muszą, spowodować niezgodności z prawem, tym samym przepisy powołane w podstawach skargi nie muszą być jednocześnie tymi przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Bez spełnienia tego wymagania nie jest możliwe stwierdzenie przez Sąd Najwyższy bezprawności zaskarżonego orzeczenia, skoro nie wiadomo, z jakim przepisem prawa zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245 § 1 pkt 3 Kpc1 por. m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego: III CZP 4/12 z dnia 20.03.2012 r., III CNP 2/12 z dnia 17.02.2012 r., II BU 2/10 z dnia 25.08.2010 r.. Nie spełnia wymagania określonego w art. 4245 § 1 pkt 3 Kpc twierdzenie skarżącego, że „wskutek tych naruszeń zaskarżony wyrok jest niezgodny z prawem”. Wskazanie na przepisy, które sąd naruszył wydając zaskarżone orzeczenie, może być potraktowane jedynie jako zarzut odnośnie do orzeczenia, a więc element podstaw skargi, a nie wskazanie przepisu prawa, z którym orzeczenie jest niezgodne2 por. m.in. postanowienie Sadu Najwyższego V CNP 71/12 z dnia 12.07.2013 r ..
Z powyższego wynika, że skarga sporządzona przez radcę prawnego nie spełniała wymagań określonych w art. 4245 § 1 pkt 3 Kpc, gdyż nie wskazywała przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest niezgodny. Tym samym uznać należało, że postępowanie radcy prawnego wypełniło znamiona przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na naruszeniu obowiązków wyrażonych w art. 3 ust. 2 ustawy o radcach prawnych (obowiązek wykonywania zawodu ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej oraz zasad etyki radcy prawnego) i w art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego obowiązującego w dacie popełnienia czynu (obowiązek wykonywania czynności zawodowych zgodnie z prawem, uczciwie, rzeczowo i z należytą starannością).
Postępowanie radcy prawnego rzecznik dyscyplinarny zakwalifikował jako przewinienie mniejszej wagi i po uprawomocnieniu się postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego skierował do Dziekana Rady OIRP wniosek o udzielenie radcy prawnemu ostrzeżenia. Ostrzeżenie dziekańskie zostało udzielone, a radca prawny nie wniósł od niego odwołania. ζ