Temat z okładki

Jakiś czas temu w prawniczej części świata coś się ruszyło. Oto bowiem portal Niezależna.pl
postanowił  poruszyć temat mobbingu w wymiarze sprawiedliwości, publikując artykuł pt.: “Mobbing ukryty pod togą”. Nie jednak mobbingu tak często obecnego w mediach i tak doskonale wpisującego się w polityczne bitki, czyli dotykającego sędziów i prokuratorów, lecz najsłabszych ogniw wielkiej machiny wymiaru sprawiedliwości – mowa była o sekretarzach, asystentach i personelu pomocniczym oraz innych niewymienionych przeze mnie tutaj, równie istotnych, pracownikach sądów i prokuratur. 

Do napisania niniejszego tekstu skłonił mnie przypadek mojej koleżanki z aplikacji, która przez łzy opowiadała mi ostatnio o orzeczeniu sądu, które otrzymała do wykonania, ale również doświadczenia innych kuratorów rodzinnych, modlących się do wszystkich świętości, by nie dostać postanowienia o kontaktach rodzica w obecności kuratora.

Dokonując zmian przepisów o doręczeniach w postępowaniu cywilnym wypadałoby czynić to w sposób na tyle przemyślany i niespieszny, aby nie doprowadzać uczestników postępowania do imposybilizmu informatycznego. Kodeksowa regulacja doręczeń ma charakter techniczny, nie odnosi się do istoty postępowania cywilnego, nie ma w niej poezji, jednak jej znaczenie jest nie do przecenienia, przecież od skuteczności doręczenia zależy początek biegu terminu procesowego, także ocena naruszenia prawa strony do działania, co może skutkować nieważnością postepowania.

Śledząc od wielu lat postęp w zakresie wykorzystania środków komunikacji elektronicznej nie miałem wątpliwości, że musi dojść do zmiany przepisów Kodeksu postępowania cywilnego w zakresie doręczania elektronicznego przesyłek z sądu, jak również równolegle z kancelarii prawniczych do sądu. Nie sądziłem jednak, że nastąpi to w sposób tak niespodziewany – przepis wprowadzający taką możliwość znalazł się w tzw. ustawie covidowej w sposób dość ukryty.

W ostatnim odcinku dokumentalnego serialu „Dobre rady Johna Wilsona”, stanowiącym zbiór komicznych esejów, opisujących codzienne życie nowojorczyków, gdy w mieście z powodu pandemii władze zarządziły lockdown, pada zdanie: „Być może teraz wszystkiego będę musiał nauczyć się od nowa”.

Zawsze, gdy opisuję proces korekty płci stosowany w Polsce, ludzie przecierają oczy ze zdumienia, że procedura tak absurdalna może w ogóle istnieć. Ale to nie tylko absurd – to okrucieństwo.

Sprawy sądowe o ustalenie płci pojawiają się coraz częściej w cywilnych wydziałach sądów okręgowych w całej Polsce, co oczywiście wynika z wyraźnego wzrostu świadomości społecznej w kwestii transpłciowości. Warto zwrócić uwagę na to, że osoby decydujące się na prawną korektę płci często czują brak akceptacji ze strony społeczeństwa, co przekłada się także na relacje z pełnomocnikiem procesowym.