• Przejdź do głównej nawigacji
  • Przejdź do treści
  • Przejdź do głównego paska bocznego
  • 2022
    • In Gremio 157
    • In Gremio 158
    • In Gremio 159
    • In Gremio 160
    • In Gremio 161
    • Wydanie specjalne
    • In Gremio 162
  • 2021
    • In Gremio 149
    • In Gremio 150
    • In Gremio 151
    • In Gremio 152
    • In Gremio 153
    • In Gremio 154
    • In Gremio 155
    • In Gremio 156
  • 2020
    • In Gremio 138
    • In Gremio 139
    • In Gremio 140
    • In Gremio 141
    • In Gremio 142
    • In Gremio 143
    • In Gremio 144
    • In Gremio 145
    • In Gremio 146
    • In Gremio 147
    • In Gremio 148
  • 2019
    • In Gremio 127
    • In Gremio 128
    • In Gremio 129
    • In Gremio 130
    • In Gremio 131
    • In Gremio 132
    • In Gremio 133
    • In Gremio 134
    • In Gremio 135
    • In Gremio 136
    • In Gremio 137
  • 2018
    • In Gremio 116
    • In Gremio 117
    • In Gremio 118
    • In Gremio 119
    • In Gremio 120
    • In Gremio 121
    • In Gremio 122
    • In Gremio 123
    • In Gremio 124
    • In Gremio 125
    • In Gremio 126
  • 2017
    • In Gremio 105
    • In Gremio 106
    • In Gremio 107
    • In Gremio 108
    • In Gremio 109
    • In Gremio 110
    • In Gremio 111
    • In Gremio 112
    • In Gremio 113
    • In Gremio 114
    • In Gremio 115
  • 2016
    • In Gremio 98-99
    • In Gremio 100
    • In Gremio 101
    • In Gremio 102
    • In Gremio 103
    • In Gremio 104
  • 2015
    • In Gremio 91-92
    • In Gremio 93
    • In Gremio 94-95
    • In Gremio 96
    • In Gremio 97
  • 2014
    • In Gremio 86
    • In Gremio 87
    • In Gremio 88-89
    • In Gremio 90
  • 2013
    • In Gremio 80
    • In Gremio 81
    • In Gremio 82-83
    • In Gremio 84
    • In Gremio 85
  • 2012
    • In Gremio 74
    • In Gremio 75
    • In Gremio 76
    • In Gremio 77
    • In Gremio 78
    • In Gremio 79
  • 2011
    • In Gremio 68
    • In Gremio 69
    • In Gremio 70
    • In Gremio 71
    • In Gremio 72
    • In Gremio 73
  • 2010
    • In Gremio 62
    • In Gremio 63
    • In Gremio 64
    • In Gremio 65
    • In Gremio 66
    • In Gremio 67
  • więcej…
    • 2009
      • In Gremio 56
      • In Gremio 57
      • In Gremio 58
      • In Gremio 59
      • In Gremio 60
      • In Gremio 61
    • 2008
      • In Gremio 45-46
      • In Gremio 47-48
      • In Gremio 49-50
      • In Gremio 51-52
      • In Gremio 53-54
      • In Gremio 55
    • 2007
      • In Gremio 33
      • In Gremio 34
      • In Gremio 35
      • In Gremio 36
      • In Gremio 37
      • In Gremio 38
      • In Gremio 39-40
      • In Gremio 41
      • In Gremio 42
      • In Gremio 43
      • In Gremio 44
    • 2006
      • In Gremio 21
      • In Gremio 22
      • In Gremio 23
      • In Gremio 24
      • In Gremio 25
      • In Gremio 26
      • In Gremio 27-28
      • In Gremio 29
      • In Gremio 30
      • In Gremio 31
      • In Gremio 32
    • 2005
      • In Gremio 9
      • In Gremio 10
      • In Gremio 11
      • In Gremio 12
      • In Gremio 13
      • In Gremio 14
      • In Gremio 15-16
      • In Gremio 17
      • In Gremio 18
      • In Gremio 19
      • In Gremio 20
    • 2004
      • In Gremio 1
      • In Gremio 2
      • In Gremio 3
      • In Gremio 4
      • In Gremio 5
      • In Gremio 6
      • In Gremio 7
      • In Gremio 8

In Gremio

łączy środowiska prawnicze

  • Start
  • Adwokaci
  • Radcowie prawni
  • Sędziowie
  • Prokuratorzy
  • Komornicy
  • Notariusze
  • Aplikanci

Problematyka cofnięcia wniosku (żądania) w postępowaniu administracyjnym

Dennis Warcholak

Zarówno w procedurze cywilnej, jak i karnej, ustawodawca zdecydował się w sposób wyraźny uregulować kwestię dopuszczalności i warunków cofania oświadczeń inicjujących dane postępowania. I tak, co do zasady, oskarżyciel może cofnąć akt oskarżenia, lecz jego swoboda w tym zakresie jest uzależniona od czasu, w którym to następuje (art. 14 § 2 k.p.k.). Podobne rozwiązanie zostało przyjęte w przypadku powoda, którego uprawnienie do cofnięcia pozwu także zostało jednoznacznie przewidziane przepisami procedury cywilnej i jest właściwie nieskrępowane, chyba że wystąpią określone przesłanki negatywne (art. 203 k.p.c.). Co więcej, prawo takie przyznane zostało uczestnikowi postępowania nieprocesowego i do pewnego etapu postępowania skuteczność takiego oświadczenia jest zależna wyłącznie od jego woli (art. 512 k.p.c.). Nieuregulowanie dopuszczalności cofania wniosków (żądań) w procedurze administracyjnej doprowadziło do wykształcenia istotnych wątpliwości. 

W judykaturze i doktrynie prawa administracyjnego istnieją dwa przeciwstawne stanowiska co do tego, czy możliwe jest cofnięcie przez stronę wniosku inicjującego postępowanie, które skutkuje bezwzględną koniecznością umorzenia postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 105 § 1 k.p.a. gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Przyjmuje się, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której mowa w tym przepisie oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie jest możliwe wydanie decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Mowa tutaj o kryterium bezprzedmiotowości odnoszącym się do postępowania, ale w taki sposób, że rezultat tego postępowania nie powinien stanowić merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, lecz jedynie być formalnym jego zakończeniem. Z kolei, zgodnie z § 2 tego przepisu, organ administracji publicznej może umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Pierwszy z występujących poglądów głosi, iż ze względu na treść art. 105 § 2 k.p.a., w postępowaniu administracyjnym nie jest możliwe swobodne cofnięcie przez stronę wniosku (żądania) inicjującego postępowanie administracyjne, albowiem  

prowadziłoby to do uznania, że instytucja umorzenia postępowania na wniosek strony, pod warunkiem uzyskania zgody pozostałych strony i oceny wniosku w kontekście interesu społecznego, byłaby martwa. W takiej sytuacji, według zwolenników tego poglądu, oświadczenie strony o cofnięciu wniosku powinno zostać zakwalifikowane właśnie jako wniosek o umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 2 k.p.a. Umorzenie postępowania administracyjnego nie byłoby w takiej sytuacji obligatoryjne, lecz po pierwsze, uzależnione byłoby od uzyskania zgód pozostałych stron postępowania, a po drugie, od wyważenia interesu indywidualnego strony, która takie żądanie zgłasza z występującym w sprawie z interesem społecznym. Ze względu na niedookreśloność klauzuli generalnej „interesu publicznego”, w rzeczywistości formalne unicestwienie postępowania administracyjnego byłoby więc zależne od oceny samego organu, który to postępowanie prowadzi. Jak wspomniano, prezentowany jest również pogląd przeciwny, stanowiący, że cofnięcie przez stronę wniosku o wszczęcie postępowania implikuje obligatoryjne umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Przy czym, skutek umorzenia postępowania w razie wyraźnego cofnięcia przez stronę wniosku następuje wtedy, gdy oświadczenie takie składa ta strona, która ów wniosek w sprawie złożyła, pozostałe strony takich wniosków nie składały, a dane postępowanie nie może się toczyć także z urzędu. Biorąc pod uwagę istotę postępowania administracyjnego w jego trybie wnioskowym, należy bezsprzecznie opowiedzieć się za drugim stanowiskiem. Zwrócić bowiem należy uwagę, że w przypadku tych postępowań, do których wszczęcia bezwarunkowo wymagane jest wystąpienie z wnioskiem (żądaniem) przez stronę, żądanie to stanowi jeden z elementów konstrukcyjnych materialnego stosunku administracyjnego. Wydanie przez organ administracji publicznej merytorycznego rozstrzygnięcia w postępowaniu, które mogło zostać zainicjowane jedynie na wniosek strony, w razie braku takiego wniosku, stanowi kwalifikowaną wadę prawną, o której mowa w art. 156 §1 pkt 2 k.p.a., której wystąpienie skutkuje nieważnością wydanej decyzji. Jeżeli więc strona, na żądanie której postępowanie zostało uprzednio wszczęte, wyraża jednoznaczną wolę cofnięcia tego żądania, a w sprawie nie występują inne strony, które takie żądanie do organu kierowały, jak również sprawa nie może toczyć się z urzędu, to obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie jest jego umorzenie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., jako bezprzedmiotowego. Z milczenia przepisów k.p.a. nie sposób wyprowadzać wniosków ograniczających dyspozycyjność strony postępowania do rozporządzania sprawą administracyjną dotyczącą jej interesu prawnego. 

Kategorie: In Gremio 129, Felieton

Dennis Warcholak

aplikant radcowski, członek Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie

Zobacz najchętniej czytane działy:

  • Kryminalna historia Polski
  • Ślepym Okiem Temidy
  • Temat numeru

Pierwszy Sidebar

Informacje:

  • O In Gremio
  • Redakcja
  • Rada Programowa
  • Zasady współpracy
  • Reklama
  • Polityka prywatności
  • Regulaminy
  • Kontakt
© 2004–2023 In Gremio.