Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 16 kwietnia 2018 r., sygn. akt: II AKa 26/18
Przewodniczący: SSA Andrzej Mania
Sędziowie: SSA Piotr Brodniak (sprawozdawca),
SSA Bogumiła Metecka-Draus, SSA Maciej Żelazowski, SSA Janusz Jaromin

Niemożliwa do zaakceptowania jest sytuacja, w której z powodów leżących po stronie sądu pierwszej instancji obowiązek przeprowadzenia niemalże całego przewodu sądowego będzie spoczywał na sądzie odwoławczym. Nie takie jest bowiem ratio legis art. 437 § 2 k.p.k. i sprzęgniętego z nim art. 452 § 2 k.p.k. Celem tych przepisów jest bowiem dążenie, w toku postępowania odwoławczego, do uzupełnienia materiału dowodowego, a nie niwelowanie w tym postępowaniu ewidentnych zaniedbań sądu pierwszej instancji, do których doszło na etapie gromadzenia dowodów, a które to, ze względu na swój rażący charakter, mogły zaważyć bądź zaważyły na treści podjętego przez ten sąd rozstrzygnięcia.

Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt: II AKa 47/18
Przewodniczący: SSA Andrzej Olszewski
Sędziowie: SSA Janusz Jaromin, SSA Stanisław Stankiewicz (sprawozdawca)

Wspólnik spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej nie jest osobą uprawnioną do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia (art. 55 § 1 k.p.k.) o przestępstwo z 296 § 3 k.k. popełnione na szkodę tej spółki, gdyż nie ma on statusu strony (nie jest pokrzywdzonym w rozumieniu przepisu art. 49 § 1 k.p.k.). W konsekwencji – niezasadnie przyjętą apelację należy pozostawić bez rozpoznania (art. 430 § 1 k.p.k.) jako wniesioną przez osobę nieuprawnioną (art. 429 § 1 k.p.k.), a tym samym – z uwagi na brak gravamen – niedopuszczalną z mocy ustawy (arg. ex art. 425
§ 1 i 3 k.p.k.).

Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 10 października 2018 r., sygn. akt: II AKzw 1345/18
Przewodniczący: SSA Janusz Jaromin

Orzeczenie kary pozbawienia wolności w połączeniu z inną rodzajowo karą oznacza, że w ocenie sądu orzekającego tylko taka kara, przy spełnieniu warunku jej wykonania, może spełnić zakładane cele kary. Tym samym orzekanie w przedmiocie udzielenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w innej formie, tj. w systemie dozoru elektronicznego, pozostawałoby w sprzeczności z prawomocnym wyrokiem skazującym i stanowiłoby niedopuszczalną ingerencję w treść wyroku, także w zakresie zakładanych przez sąd celów kary.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 3 stycznia 2018 r., sygn. akt: I AGa 64/18 (I ACa 844/17)
Przewodniczący: SSA Agnieszka Bednarek-Moraś
Sędziowie: SSA Krzysztof Górski, SSA Tomasz Żelazowski (sprawozdawca)

1. Artykuł 322 k.p.c., co wprost wynika z jego treści, obejmuje tylko taki stan rzeczy, w którym powód wyczerpał dostępne i znane mu środki dowodowe, a pomimo tego wysokość szkody pozostaje nieudowodniona. Nie można przyjąć, że jedynym kryterium stosowania art. 322 k.p.c. jest fakt, że szkoda jest niewątpliwa. 

2. Zarówno z wykładni językowej tego przepisu, jak i z jego wykładni systemowej wynika, że strona zgodnie z obciążającym ją ciężarem dowodu powinna przedstawiać dowody także na wykazanie wysokości szkody lub wyjaśnić przyczyny braku takiej możliwości. Ma obowiązek wyczerpania wszystkich dopuszczalnych środków dowodowych i wykazania, że ścisłe udowodnienie żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione. 

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt: I AGa 115/18
Przewodniczący: SSA Artur Kowalewski (sprawozdawca)
Sędziowie: SSA Ryszard Iwankiewicz, SSA Tomasz Żelazowski

1. W zakresie zarzutów pozorności oświadczeń woli i nieważności umowy z art. 58 k.c., przesłanki tych zarzutów wzajemnie się wykluczają. W pierwszym przypadku zachodzi bowiem wada samego oświadczenia woli w postaci braku woli (animus) wywołania uzewnętrznionego w tym oświadczeniu skutku prawnego, w drugim zaś oświadczenie woli, mimo że zmierzało do wywołania określonego skutku prawnego, nie skutkowało jego powstaniem z przyczyn wskazanych w art. 58 k.c. 

2. Kluczowym znaczeniem dla oceny, czy pomiędzy oświadczeniami woli stron umowy a jej treścią, w zakresie elementów istotnych dla oceny jej ważności, zachodzi niezgodność, jest zachowanie stron po zawarciu umowy, w szczególności świadczące o realizowaniu uprawnień i obowiązków z niej wynikających. 

3. Nie jest możliwe przyjęcie, że umowa jest bezwzględnie pozorna, w sytuacji gdy została ona przez strony faktycznie wykonana. 

4. Sąd II instancji nie dostrzega związku pomiędzy brakiem woli wywołania skutków określonych w umowie a faktem jej sporządzenia w języku polskim, którego nie znały działające za powódkę osoby obywatelstwa cypryjskiego. Tego rodzaju argument mógłby bowiem co  

najwyżej świadczyć o braku samego oświadczenia woli, na co pozwana się nie powołuje. 

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 17 października 2018 r., sygn. akt: I ACa 243/18
Przewodniczący: SSA Dorota Gamrat-Kubeczak
Sędziowie: SSA Krzysztof Górski (sprawozdawca),
SSA Agnieszka Bednarek-Moraś

 1. Zgłoszenie zarzutu potrącenia stanowi procesową formę wykonania prawa podmiotowego, opartego o normę art. 498 k.c., mającego charakter kształtujący sytuację prawną obu stron wierzytelności, a zarazem stanowiącego rodzaj rozporządzenia własną wierzytelnością dłużnika. Regulacja k.p.c. niekiedy wyłącza lub ogranicza dopuszczalność zarzutu potrącenia. 

 2. Jeśli prawo nie przewiduje ograniczenia dopuszczalności potrącenia, to rozpoznając sprawę Sąd ma obowiązek odnieść się merytorycznie do zarzutu odwołującego się do tej instytucji. Oznacza to konieczność poczynienia czynności zmierzających do skonkretyzowania w procesie wierzytelności przedstawionej do potrącenia (przez określenie jej podstawy faktycznej i wysokości) i umożliwienia powodowi wykonania obowiązków określonych w art. 210 § 2 k.p.c. 

 3. Jeśli Sąd I instancji rozpatrując sprawę formułuje wątpliwości co do dopuszczalności przyjętej przez stronę konstrukcji zarzutu potrącenia (dopuszczalności takiego zarzutu), to w obecnym stanie prawnym, zwłaszcza wobec dotychczasowej i utrwalonej praktyki judykacyjnej, dopuszczającej oparcie linii obrony o ewentualny zarzut potrącenia, powinien doprowadzić (np. na podstawie art. 212 k.p.c.) do wyjaśnienia stanowiska strony pozwanej i doprecyzowania, czy zarzut potrącenia wiąże się z wolą bezwarunkowego złożenia oświadczenia o charakterze rozporządzającym wierzytelnością złożoną do potrącenia (a więc traci charakter ewentualnego), czy też w istocie jedynie zmierza do dochodzenia wzajemnej wierzytelności w procesie (np. na podstawie art. 204 k.p.c.). Przeprowadzenie takich czynności powoduje klaryfikację przedmiotowego zakresu rozpoznania sprawy w procesie i pozwala stronom na odpowiednią prezentację własnych stanowisk, co staje się istotne w świetle standardów wyznaczanych przez konieczność ochrony gwarantowanego konstytucyjnie prawa do procesu rzetelnego (art. 45 Konstytucji RP).

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt: III AUa 732/16
Przewodniczący: SSA Jolanta Hawryszko (sprawozdawca)
Sędziowie: SSA Anna Polak, SSA Urszula Iwanowska

Brak świadectwa pracy nie stanowi przeszkody do wydania prawidłowej decyzji, gdy wykazane zostały przez wnioskodawcę okresy składkowe i nieskładkowe oraz wysokości podstaw wymiaru składek za okres do dnia złożenia wniosku emerytalnego. Złożenie świadectwa pracy nie uprawnia organu rentowego do dokonania weryfikacji obliczania podstawy emerytury. Organ rentowy ma obowiązek działać na podstawie prawa i w granicach prawa, a zatem dodatkowe okresy zatrudniania wykazane świadectwem pracy za czas po wydaniu decyzji przyznającej prawo do emerytury organ może jedynie doliczyć na wniosek emeryta do stażu ubezpieczeniowego celem ponownego ustalenia świadczenia po myśli art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Nie ma to jednak żadnego związku z obliczaniem na nowo podstawy emerytury z art. 26 w związku z art. 25 tej ustawy.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 12 października 2017 r., sygn. akt: III APa 7/17
Przewodniczący: SSA Barbara Białecka (sprawozdawca)
Sędziowie: SSA Anna Polak, SSA Romana Mrotek

Nie uchyla odpowiedzialności pracodawcy opartej na podstawie art. 435 k.c. ustalenie, że wina może być przypisana jedynie poszkodowanemu, jeżeli równocześnie wystąpiły inne jeszcze przyczyny szkody w rozumieniu adekwatnego związku przyczynowego, choćby niezawinione.

Dokonanie miarodajnej oceny, czy naruszenie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy przez pracodawcę mogło być współprzyczyną wypadku przy pracy wymaga wiadomości specjalnych, wobec czego sąd – na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. – winien dopuścić dowód z opinii biegłego właściwej specjalności (biegłego z zakresu bhp).

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. akt: III AUa 289/17
Przewodniczący: SSA Anna Polak
Sędziowie: SSA Barbara Białecka (sprawozdawca), del. SSO Barbara Konieczna

Art. 136 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi podstawę prawną ustalenia uprawnienia członka rodziny do świadczenia niewypłaconego zmarłemu, ale tylko w sytuacji, gdy zmarły nie miał jeszcze ustalonego prawa do świadczenia i nie pobierał go, a zmarł po złożeniu wniosku o świadczenie. Świadczenie wypłacane przez organ rentowy należne zmarłemu za miesiąc, w którym nastąpił zgon, a wypłacone już po śmierci, wchodzi do masy spadkowej i podlega dziedziczeniu na zasadach ogólnych. 

Uzasadnienia orzeczeń opublikowane są na stronie
internetowej: http://orzeczenia.ms.gov.pl./

 

Opracowanie: SSA Edyta Buczkowska-Żuk (przewodnicząca, sprawy cywilne), SSA Tomasz Żelazowski (sprawy cywilne), SSA Stanisław Stankiewicz (sprawy karne), SSA Urszula Iwanowska (sprawy pracy i ubezpieczeń)