• Przejdź do głównej nawigacji
  • Przejdź do treści
  • Przejdź do głównego paska bocznego

In Gremio

łączy środowiska prawnicze

  • 2023
    • In Gremio 163
    • In Gremio 164
    • In Gremio 165
    • In Gremio 166
  • 2022
    • In Gremio 157
    • In Gremio 158
    • In Gremio 159
    • In Gremio 160
    • In Gremio 161
    • Wydanie specjalne
    • In Gremio 162
  • 2021
    • In Gremio 149
    • In Gremio 150
    • In Gremio 151
    • In Gremio 152
    • In Gremio 153
    • In Gremio 154
    • In Gremio 155
    • In Gremio 156
  • 2020
    • In Gremio 138
    • In Gremio 139
    • In Gremio 140
    • In Gremio 141
    • In Gremio 142
    • In Gremio 143
    • In Gremio 144
    • In Gremio 145
    • In Gremio 146
    • In Gremio 147
    • In Gremio 148
  • 2019
    • In Gremio 127
    • In Gremio 128
    • In Gremio 129
    • In Gremio 130
    • In Gremio 131
    • In Gremio 132
    • In Gremio 133
    • In Gremio 134
    • In Gremio 135
    • In Gremio 136
    • In Gremio 137
  • 2018
    • In Gremio 116
    • In Gremio 117
    • In Gremio 118
    • In Gremio 119
    • In Gremio 120
    • In Gremio 121
    • In Gremio 122
    • In Gremio 123
    • In Gremio 124
    • In Gremio 125
    • In Gremio 126
  • 2017
    • In Gremio 105
    • In Gremio 106
    • In Gremio 107
    • In Gremio 108
    • In Gremio 109
    • In Gremio 110
    • In Gremio 111
    • In Gremio 112
    • In Gremio 113
    • In Gremio 114
    • In Gremio 115
  • 2016
    • In Gremio 98-99
    • In Gremio 100
    • In Gremio 101
    • In Gremio 102
    • In Gremio 103
    • In Gremio 104
  • 2015
    • In Gremio 91-92
    • In Gremio 93
    • In Gremio 94-95
    • In Gremio 96
    • In Gremio 97
  • 2014
    • In Gremio 86
    • In Gremio 87
    • In Gremio 88-89
    • In Gremio 90
  • 2013
    • In Gremio 80
    • In Gremio 81
    • In Gremio 82-83
    • In Gremio 84
    • In Gremio 85
  • 2012
    • In Gremio 74
    • In Gremio 75
    • In Gremio 76
    • In Gremio 77
    • In Gremio 78
    • In Gremio 79
  • więcej…
    • 2011
      • In Gremio 68
      • In Gremio 69
      • In Gremio 70
      • In Gremio 71
      • In Gremio 72
      • In Gremio 73
    • 2010
      • In Gremio 62
      • In Gremio 63
      • In Gremio 64
      • In Gremio 65
      • In Gremio 66
      • In Gremio 67
    • 2009
      • In Gremio 56
      • In Gremio 57
      • In Gremio 58
      • In Gremio 59
      • In Gremio 60
      • In Gremio 61
    • 2008
      • In Gremio 45-46
      • In Gremio 47-48
      • In Gremio 49-50
      • In Gremio 51-52
      • In Gremio 53-54
      • In Gremio 55
    • 2007
      • In Gremio 33
      • In Gremio 34
      • In Gremio 35
      • In Gremio 36
      • In Gremio 37
      • In Gremio 38
      • In Gremio 39-40
      • In Gremio 41
      • In Gremio 42
      • In Gremio 43
      • In Gremio 44
    • 2006
      • In Gremio 21
      • In Gremio 22
      • In Gremio 23
      • In Gremio 24
      • In Gremio 25
      • In Gremio 26
      • In Gremio 27-28
      • In Gremio 29
      • In Gremio 30
      • In Gremio 31
      • In Gremio 32
    • 2005
      • In Gremio 9
      • In Gremio 10
      • In Gremio 11
      • In Gremio 12
      • In Gremio 13
      • In Gremio 14
      • In Gremio 15-16
      • In Gremio 17
      • In Gremio 18
      • In Gremio 19
      • In Gremio 20
    • 2004
      • In Gremio 1
      • In Gremio 2
      • In Gremio 3
      • In Gremio 4
      • In Gremio 5
      • In Gremio 6
      • In Gremio 7
      • In Gremio 8

Przez pryzmat prawa karnego

Błażej Baumgart

Skarżący radca prawny X zawiadomił rzecznika dyscyplinarnego, że radca prawny Y, w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty skierowane do jego klientów zakwestionował roszczenie,  wskazując na nieprawidłowe wykonanie umowy, a ostatni akapit swojego pisma sformułował następująco:  „Reasumując, moi Mandanci nie uzyskali z pomocą Pana klientki żadnego finansowania, w szczególności w postaci kredytu, pożyczki, lub leasingu, a zatem nie ma jakiejkolwiek podstawy do domagania się wynagrodzenia, zaś próby nakłonienia ich w takiej sytuacji do zapłaty (w dodatku na rachunek bankowy kancelarii prawnej bez wykazania umocowania do odbioru środków pieniężnych) należy rozpatrywać także przez pryzmat prawa karnego”. Według Skarżącego radca prawny Y używając powyższego sformułowania w sposób dorozumiany groził postępowaniem karnym.    

W toku czynności sprawdzających radca prawny Y złożył pisemne wyjaśnienia, w których zaprzeczył, iżby groził wszczęciem postępowania karnego przeciwko komukolwiek, a w szczególności wobec innego radcy prawnego i to zarówno wprost, jak i w sposób dorozumiany. W jego odpowiedzi na wezwanie do zapłaty nie sposób odnaleźć groźby karalnej skierowanej do pełnomocnika, a miała ona jedynie na celu ukazać, iż bezzasadne roszczenia pieniężne klienta radcy prawnego X, są traktowane przez jego mandantów jako próba wyłudzenia od nich wysokiej sumy pieniężnej. Niezależnie od powyższego radca prawny Y poinformował, że nie czekając na dalsze kroki rzecznika dyscyplinarnego, podjął próbę wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, czego wyrazem jest pismo skierowane do Skarżącego, w którym zapewnił, że nie było jego zamiarem grożenie komukolwiek postępowaniem karnym oraz przeprosił za niefortunne sformułowanie (kopię pisma wraz z dowodem nadania dołączono do wyjaśnień). Wskazał nadto, że nie sądził, iż jego wypowiedź pisemna może być odczytana jako groźba, jednak przyjmując odmienny punkt widzenia jest w stanie przyznać, że zdanie to mogło mieć inny wydźwięk niż przez niego zamierzony.    

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie ulega wątpliwości, iż pismo radcy prawnego Y zostało sporządzone w ramach wykonywania zawodu radcy prawnego, a zatem miało charakter wystąpienia zawodowego. Zgodnie z art. 38 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego radca prawny nie może w tego rodzaju wystąpieniach grozić postępowaniem karnym lub dyscyplinarnym. Wystąpienia zawodowe radcy prawnego powinny być wolne od wszelkich sformułowań wywierających choćby wrażenie groźby spowodowania postępowania karnego lub dyscyplinarnego. Zakaz grożenia postępowaniem karnym lub dyscyplinarnym dotyczy zarówno gróźb wyrażonych wprost, jak i w formie zawoalowanej, ale wystarczająco czytelnej dla bezstronnego, rozsądnego odbiorcy. Równocześnie,  „groźba”, o której mowa w ww. przepisie, nie musi wypełniać ustawowych znamion występku stypizowanego w art. 190 § 1 k.k., a przepisy KERP nie odwołują się nawet do pojęcia groźby bezprawnej w rozumieniu art. 115 § 12 k.k., co przemawia za poglądem, że pojęcie to ma na gruncie przepisów deontologicznych znaczenie autonomiczne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.05.2012 r., sygn. akt SDI 9/12).   

Pisemna wypowiedź radcy prawnego Y, obejmująca ostatnie zdanie pisma skierowanego do Skarżącego, może być – w ocenie rzecznika dyscyplinarnego – odczytana jako groźba wszczęcia postępowania karnego. Odpowiadając na wezwanie do zapłaty pełnomocnik zawodowy winien ograniczyć się wyłącznie do przedstawienia rzeczowych argumentów. Jest oczywiście uprawniony do kwestionowania roszczenia, o ile wynika to ze stanowiska jego mocodawcy, jednak nie może przy tym nadużywać prawa do wolności słowa i pisma. Jeżeli radca prawny Y i jego mocodawcy uważali, że klientka Skarżącego próbuje wyłudzić od nich pieniądze, to powinni byli skierować do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Ewentualnie, jeżeli taka byłaby ich wola, klienci radcy prawnego Y mogli we własnym imieniu wyartykułować pod adresem Skarżącego swoje zarzuty co do podejmowanych przez niego w imieniu mandantki działań, jako podlegających  „rozpatrywaniu przez pryzmat prawa karnego”. Niedopuszczalne natomiast było, w kontekście zakazu z art. 38 ust. 2 KERP, że uczynił to radca prawny. 

Niezależnie od powyższego przedmiotowa wypowiedź pisemna radcy prawnego Y nacechowana była brakiem umiaru i taktu, czego zabrania przepis art. 38 ust. 5 KERP oraz była przejawem braku koleżeństwa wobec innego członka samorządu (czego zakazuje art. 50 ust. 1 KERP), zwłaszcza, że mogła być odczytana jako zarzut przestępczego działania sformułowany pod adresem innego radcy prawnego.      

Uznając, że postępowanie radcy prawnego Y wypełniło znamiona przewinienia dyscyplinarnego, rzecznik dyscyplinarny doszedł jednocześnie do przekonania, że w okolicznościach sprawy było ono społecznie szkodliwe jedynie w stopniu znikomym. Brak jest podstaw do uznania, że radca prawny działaniem swoim wyrządził szkodę Skarżącemu lub jego klientce, czy że działał z niskich pobudek. Nie sposób też przypisać mu działania z zamiarem popełnienia deliktu dyscyplinarnego, a stopień naruszenia przez niego reguł ostrożności nie był znaczny. Także rodzaj i charakter naruszonego dobra, waga naruszonych obowiązków, sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności pozwalają przyjąć, że postępowanie radcy prawnego cechowała znikomość społecznej szkodliwości czynu w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. Ponadto, radca prawny Y, przyznał, że jego wypowiedź mogła zostać uznana za niestosowną oraz z własnej inicjatywy wystosował przeprosiny pod adresem Skarżącego. Z powyższego wynika, że objął on swoje postępowanie właściwą refleksją i wyciągnął z zaistniałej sytuacji prawidłowe wnioski. 

Z powyższych względów rzecznik dyscyplinarny odmówił wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego, a wobec braku wniesienia zażalenia, postanowienie w tym przedmiocie stało się prawomocne. 

Kategorie: Radcowie prawni, In Gremio 146, Z repertorium rzecznika

Błażej Baumgart

radca prawny, Rzecznik Dyscyplinarny
Okręgowej Izby Radców Prawnych w Szczecinie

Zobacz najchętniej czytane działy:

  • Kryminalna historia Polski
  • Ślepym Okiem Temidy
  • Temat numeru

Pierwszy Sidebar

Informacje:

  • O In Gremio
  • Redakcja
  • Rada Programowa
  • Zasady współpracy
  • Reklama
  • Polityka prywatności
  • Regulaminy
  • Kontakt
© 2004–2023 In Gremio.