Skarżący zarzucił radcy prawnemu niewłaściwe wykonywanie obowiązków pełnomocnika z urzędu w postępowaniu sądowo-administracyjnym. W toku dochodzenia dyscyplinarnego ustalono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie ze skargi Skarżącego na decyzję wojewody w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, ustanowił dla Skarżącego pełnomocnika z urzędu, a następnie zwrócił się do Okręgowej Izby Radców Prawnych o wyznaczenie radcy prawnego do reprezentowania Skarżącego. Pismo Dziekana Rady OIRP o wyznaczeniu pełnomocnikiem z urzędu w tej sprawie zostało doręczone radcy prawnemu w dniu 25.11.2014 r. W grudniu 2014 r., po zapoznaniu się z aktami sprawy, radca prawny spotkał się ze Skarżącym i poinformował go, że wnoszenie skargi kasacyjnej jest bezcelowe. Skarżący nie zgodził się z tym stanowiskiem i zażądał wniesienia skargi. Według wyjaśnień złożonych przez radcę prawnego sporządził on i przedstawił wówczas Skarżącemu pisemną opinię prawną o braku podstaw do wnoszenia skargi kasacyjnej. Skarżący zeznając przed rzecznikiem dyscyplinarnym okoliczności tej zaprzeczył. Po rozmowie ze Skarżącym radca prawny zrozumiał jego słowa w ten sposób, że Skarżący zleci sporządzenie skargi kasacyjnej innym osobom i wobec tego uznał, że jest zwolniony od dalszego udzielania mu pomocy prawnej. W styczniu 2015 r. Skarżący skontaktował się z radcą prawnym i ponownie zażądał wniesienia skargi kasacyjnej. W dniu 26.01.2015 r. radca prawny wniósł skargę kasacyjną wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia, podnosząc w uzasadnieniu wniosku, że został ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu już po uprawomocnieniu się wyroku. Postanowieniem z dnia 07.04.2015 r. WSA odrzucił wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wskazując, że został on złożony po terminie. Na powyższe postanowienie radca prawny wniósł zażalenie argumentując, że o ustanowieniu pełnomocnikiem z urzędu dowiedział się dopiero 05.01.2015 r., albowiem w okresie od 24.11.2014 r. do 04.01.2015 r. przebywał na urlopie. Postanowieniem z dnia 19.05.2015 r. NSA oddalił zażalenie uznając stanowisko WSA za prawidłowe, a argumenty dotyczące urlopu pełnomocnika za nie mające znaczenia dla ustalenia terminu, w którym należało wnieść wniosek, gdyż na pełnomocniku spoczywa obowiązek takiej organizacji pracy, a zwłaszcza starannego powierzania obowiązków na czas nieobecności, by zapewnić jak najskuteczniejszą ochronę interesów klienta. NSA podkreślił, że urlop pełnomocnika nie zwalnia go od odpowiedzialności za terminowe dokonywanie czynności zawodowych. Postanowieniem z dnia 03.06.2015 r. WSA odrzucił skargę kasacyjną z powodu wniesienia jej z uchybieniem ustawowego terminu.
Okoliczności faktyczne ustalone w toku dochodzenia potwierdziły, że radca prawny popełnił delikt dyscyplinarny, polegający na naruszeniu ustawowego obowiązku wykonywania zawodu ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej i zasad etyki radcy prawnego oraz etycznego obowiązku wykonywania czynności zawodowych z należytą starannością, poprzez spóźnione złożenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Wobec wyznaczenia go pełnomocnikiem z urzędu już po upływie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, radca prawny winien był mieć na uwadze, że zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądów administracyjnych przyczyna uchybienia terminowi do wniesienia skargi kasacyjnej ustaje w dniu, w którym radca prawny miał rzeczywistą możliwość wniesienia skargi, nie później jednak niż w dniu upływu 30 dni od dnia zawiadomienia go o wyznaczeniu do występowania w sprawie. Radca prawny został zawiadomiony o wyznaczeniu w dniu 25.11.2014 r., a zatem przyczyna uchybienia terminowi do wniesienia skargi kasacyjnej ustała najpóźniej w dniu 24.12.2014 r. Wniosek o przywrócenie terminu winien być złożony w terminie 7-dni, a zatem do dnia 31.12.2014 r. Wniesienie skargi kasacyjnej wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu dopiero w dniu 26.01.2015 r. musiało skutkować odrzuceniem wniosku, a w dalszej kolejności także odrzuceniem skargi kasacyjnej. Podkreślenia wymaga, że radca prawny nie miał podstaw do uznania, że w grudniu 2014 r. został zwolniony z obowiązku pełnienia funkcji pełnomocnika z urzędu na skutek wypowiedzi Skarżącego, z której wywnioskował, że ma się sprawą nie zajmować, gdyż nie doszło do formalnego zwolnienia go z tego obowiązku, a Skarżący nadal domagał się sporządzenia skargi. Nadto, w ocenie rzecznika dyscyplinarnego, wbrew twierdzeniom radcy prawnego nie sporządził on w grudniu 2014 r. i nie przedstawił wówczas Skarżącemu pisemnej opinii o bezzasadności wnoszenia skargi kasacyjnej, a opinia ta powstała później i została sporządzona na potrzeby jej przedłożenia w postępowaniu dyscyplinarnym. Nawet jednak, gdyby ww. opinia została przedstawiona Skarżącemu w grudniu 2014 r., nie zwolniłoby to radcy prawnego od obowiązku sporządzenia skargi kasacyjnej wobec wiadomej mu woli klienta w tym zakresie oraz wobec okoliczności, że w ówczesnym stanie prawnym brak było w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przepisu umożliwiającego pełnomocnikowi z urzędu zadośćuczynienie swoim obowiązkom poprzez sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. Przepis taki (art. 177 § 4 ppsa) wszedł w życie dopiero 15.08.2015 r.
Rzecznik Dyscyplinarny skierował do sądu dyscyplinarnego wniosek o ukaranie radcy prawnego, a Okręgowy Sąd Dyscyplinarny uznał radcę prawnego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i wymierzył za ten czyn karę upomnienia oraz obciążył kosztami postępowania. Radca prawny nie odwołał się od orzeczenia.