• Przejdź do głównej nawigacji
  • Przejdź do treści
  • Przejdź do głównego paska bocznego
  • 2022
    • In Gremio 157
    • In Gremio 158
    • In Gremio 159
    • In Gremio 160
    • In Gremio 161
    • Wydanie specjalne
    • In Gremio 162
  • 2021
    • In Gremio 149
    • In Gremio 150
    • In Gremio 151
    • In Gremio 152
    • In Gremio 153
    • In Gremio 154
    • In Gremio 155
    • In Gremio 156
  • 2020
    • In Gremio 138
    • In Gremio 139
    • In Gremio 140
    • In Gremio 141
    • In Gremio 142
    • In Gremio 143
    • In Gremio 144
    • In Gremio 145
    • In Gremio 146
    • In Gremio 147
    • In Gremio 148
  • 2019
    • In Gremio 127
    • In Gremio 128
    • In Gremio 129
    • In Gremio 130
    • In Gremio 131
    • In Gremio 132
    • In Gremio 133
    • In Gremio 134
    • In Gremio 135
    • In Gremio 136
    • In Gremio 137
  • 2018
    • In Gremio 116
    • In Gremio 117
    • In Gremio 118
    • In Gremio 119
    • In Gremio 120
    • In Gremio 121
    • In Gremio 122
    • In Gremio 123
    • In Gremio 124
    • In Gremio 125
    • In Gremio 126
  • 2017
    • In Gremio 105
    • In Gremio 106
    • In Gremio 107
    • In Gremio 108
    • In Gremio 109
    • In Gremio 110
    • In Gremio 111
    • In Gremio 112
    • In Gremio 113
    • In Gremio 114
    • In Gremio 115
  • 2016
    • In Gremio 98-99
    • In Gremio 100
    • In Gremio 101
    • In Gremio 102
    • In Gremio 103
    • In Gremio 104
  • 2015
    • In Gremio 91-92
    • In Gremio 93
    • In Gremio 94-95
    • In Gremio 96
    • In Gremio 97
  • 2014
    • In Gremio 86
    • In Gremio 87
    • In Gremio 88-89
    • In Gremio 90
  • 2013
    • In Gremio 80
    • In Gremio 81
    • In Gremio 82-83
    • In Gremio 84
    • In Gremio 85
  • 2012
    • In Gremio 74
    • In Gremio 75
    • In Gremio 76
    • In Gremio 77
    • In Gremio 78
    • In Gremio 79
  • 2011
    • In Gremio 68
    • In Gremio 69
    • In Gremio 70
    • In Gremio 71
    • In Gremio 72
    • In Gremio 73
  • 2010
    • In Gremio 62
    • In Gremio 63
    • In Gremio 64
    • In Gremio 65
    • In Gremio 66
    • In Gremio 67
  • więcej…
    • 2009
      • In Gremio 56
      • In Gremio 57
      • In Gremio 58
      • In Gremio 59
      • In Gremio 60
      • In Gremio 61
    • 2008
      • In Gremio 45-46
      • In Gremio 47-48
      • In Gremio 49-50
      • In Gremio 51-52
      • In Gremio 53-54
      • In Gremio 55
    • 2007
      • In Gremio 33
      • In Gremio 34
      • In Gremio 35
      • In Gremio 36
      • In Gremio 37
      • In Gremio 38
      • In Gremio 39-40
      • In Gremio 41
      • In Gremio 42
      • In Gremio 43
      • In Gremio 44
    • 2006
      • In Gremio 21
      • In Gremio 22
      • In Gremio 23
      • In Gremio 24
      • In Gremio 25
      • In Gremio 26
      • In Gremio 27-28
      • In Gremio 29
      • In Gremio 30
      • In Gremio 31
      • In Gremio 32
    • 2005
      • In Gremio 9
      • In Gremio 10
      • In Gremio 11
      • In Gremio 12
      • In Gremio 13
      • In Gremio 14
      • In Gremio 15-16
      • In Gremio 17
      • In Gremio 18
      • In Gremio 19
      • In Gremio 20
    • 2004
      • In Gremio 1
      • In Gremio 2
      • In Gremio 3
      • In Gremio 4
      • In Gremio 5
      • In Gremio 6
      • In Gremio 7
      • In Gremio 8

In Gremio

łączy środowiska prawnicze

  • Start
  • Adwokaci
  • Radcowie prawni
  • Sędziowie
  • Prokuratorzy
  • Komornicy
  • Notariusze
  • Aplikanci

Dziwne włamanie

Błażej Baumgart

Skarżący zarzucił radcy prawnemu, że ten, w treści odpowiedzi na pozew w sprawie z powództwa Skarżącego przeciwko ubezpieczycielowi o zapłatę odszkodowania za uszkodzenie pojazdu w ramach umowy ubezpieczenia autocasco, naruszył jego dobra osobiste, obrażając go i pomawiając o celowe działania związane z wyłudzeniem odszkodowania. Skarżący podał, że radca prawny wskazał w odpowiedzi na pozew, że opisane przez niego postępowanie „nie jest nowe, odwrotnie, wpisuje się w znany i częsty scenariusz dokonywania podczas ‘włamania’ do ubezpieczonego pojazdu takich zmian, aby spełnione były dwa warunki: 1. Zmiany nie mają oczywistego, istotnego znaczenia (polegają jedynie na otarciach, drobnych i precyzyjnych rozcięciach, nieznacznych uszczerbieniach, zarysowaniach itp.), 2. Hipotetyczny koszt ich usunięcia przy kwalifikacji „do wymiany” jest niebotycznie wysoki.”. Według Skarżącego, radcę prawnego poniosła wyobraźnia, a tego rodzaju pomówienie stanowi przedstawienie jego osoby jako zwykłego oszusta i podważa jego autorytet. Podniósł także, że radca prawny nie przedstawił na okoliczność zamiaru wyłudzenia odszkodowania żadnego dowodu. 

W toku czynności sprawdzających radca prawny złożył wyjaśnienia pisemne oraz liczne dokumenty, których analiza doprowadziła rzecznika dyscyplinarnego do wniosku, że postępowaniem swoim radca prawny nie naruszył przepisów ustawy o radcach prawnych ani Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. 

Sporządzając odpowiedź na pozew radca prawny podniósł twierdzenia i zarzuty mające oparcie w materiale dowodowym, którym dysponował, a jego postępowanie było uzasadnione z uwagi na okoliczności sprawy i zaistnienie rzeczowej potrzeby. Brak jest także podstaw do uznania, że radca prawny nadużył wolności pisma, gdyż jego działanie nie wyszło poza ramy rzeczowej potrzeby uzasadnionej okolicznościami sprawy, wyznaczone przez obowiązek zapewnienia prawnej ochrony interesów strony przez niego reprezentowanej. 

Wbrew twierdzeniom Skarżącego radca prawny nie zarzucił mu „celowych działań związanych z wyłudzeniem odszkodowania” oraz nie przedstawił go „jako zwykłego oszusta”. Wobec powyższego chybiony jest zarzut, że radca prawny nie zaoferował żadnego dowodu na okoliczność zamiaru wyłudzenia odszkodowania. Radca prawny zwrócił jedynie uwagę na nietypowe okoliczności zdarzenia, z którego skarżący wywodził swoje roszczenie. Doszło mianowicie do włamania do pojazdu, w wyniku którego nic nie ukradziono, a dokonano jedynie precyzyjnych nacięć oraz drobnych zatarć materiału wyściełającego wnętrze pojazdu, wskutek czego pojazd nie doznał żadnych znaczących uszkodzeń, ale przy zakwalifikowaniu uszkodzeń „do wymiany” teoretyczny koszt naprawy byłby bardzo wysoki – przewyższający ponad pięciokrotnie wypłacone odszkodowanie. Radca prawny wskazał także, że jego klient oraz inni ubezpieczyciele zetknęli się w ostatnim czasie z tego rodzaju procederem. Nie zarzucił jednak Skarżącemu próby wyłudzenia odszkodowania, leczy zasygnalizował sądowi nietypowość zaistniałej sytuacji, z którą ściśle wiązała się niestandardowa postawa Skarżącego w toku postępowania likwidacyjnego. Polegała ona na tym, że Skarżący, bez podania racjonalnych powodów, odmówił udostępnienia pojazdu ubezpieczycielowi w celu zbadania systemu komputerowego pojazdu w sytuacji, gdy ujawnione zapisy tego systemu mogły okazać się kluczowe w sprawie. Nie ulega wątpliwości, że radca prawny, opisując w odpowiedzi na pozew powyższe okoliczności, uczynił to w interesie swojego klienta i w celu ochrony jego praw, jako strony pozwanej w procesie. Argumentacja użyta przez radcę prawnego była przy tym logiczna, ściśle związana z okolicznościami sprawy i należycie wsparta dowodowo. Na okoliczność atypowych uszkodzeń pojazdu radca prawny przedłożył dowód z dokumentacji zdjęciowej wnętrza pojazdu, na okoliczność odmowy udostępnienia pojazdu do oględzin (badanie zapisów systemu komputerowego) zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania trzech świadków, a na okoliczność znaczenia dla sprawy oględzin systemu komputerowego pojazdu zawnioskował o powołanie biegłego. Oczywistym jest, że wszelkie znane radcy prawnemu okoliczności służące obronie jego klienta, będącego pozwanym w procesie, nie mogą zostać przez niego pominięte i przemilczane w toku prezentowania stanowiska mocodawcy. Nie sposób też zaakceptować stwierdzenia Skarżącego, że sformułowania użyte przez radcę prawnego stanowią przedstawienie jego osoby „jako zwykłego oszusta”. Jest to subiektywna i dowolna interpretacja słów radcy prawnego, nie oparta na faktach. Strona powodowa w procesie cywilnym, żądając spełnienia określonego świadczenia przez stronę pozwaną, musi liczyć się z tym, że pozwany w ramach podjętej obrony będzie kwestionował zasadność roszczenia. Rzeczowa obrona pozwanego przed spełnieniem świadczenia w wysokości dochodzonej przez powoda, z oczywistych przyczyn, nie może być uznana za równoznaczną z podniesieniem przeciwko powodowi zarzutu próby wyłudzenia czy oszustwa. Jeżeli reprezentujący pozwanego radca prawny powołuje się przy tym na określone, realnie występujące okoliczności i fakty oraz wskazuje w sposób logiczny i spójny na wątpliwości co do zasadności twierdzeń powoda – tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie – to nie można przypisać mu przewinienia dyscyplinarnego. Przeciwnie, zarzut taki mógłby okazać się zasadny wówczas, gdyby radca prawny mając wiedzę o okolicznościach istotnych dla obrony interesów swojego mocodawcy, zaniechał ich podniesienia w toku procesu, albowiem w takim wypadku świadczona przez niego pomoc prawna nie spełniałaby wymogu działania w celu ochrony prawnej interesów klienta. 

W związku z powyższym, rzecznik dyscyplinarny odmówił wszczęcia dochodzenia wobec stwierdzenia braku znamion przewinienia dyscyplinarnego. Skarżący nie wniósł odwołania od postanowienia rzecznika. 

Kategorie: In Gremio 139, Z repertorium rzecznika

Błażej Baumgart

radca prawny, Rzecznik Dyscyplinarny
Okręgowej Izby Radców Prawnych w Szczecinie

Zobacz najchętniej czytane działy:

  • Kryminalna historia Polski
  • Ślepym Okiem Temidy
  • Temat numeru

Pierwszy Sidebar

Informacje:

  • O In Gremio
  • Redakcja
  • Rada Programowa
  • Zasady współpracy
  • Reklama
  • Polityka prywatności
  • Regulaminy
  • Kontakt
© 2004–2023 In Gremio.