• Przejdź do głównej nawigacji
  • Przejdź do treści
  • Przejdź do głównego paska bocznego
  • 2022
    • In Gremio 157
    • In Gremio 158
    • In Gremio 159
    • In Gremio 160
    • In Gremio 161
    • Wydanie specjalne
    • In Gremio 162
  • 2021
    • In Gremio 149
    • In Gremio 150
    • In Gremio 151
    • In Gremio 152
    • In Gremio 153
    • In Gremio 154
    • In Gremio 155
    • In Gremio 156
  • 2020
    • In Gremio 138
    • In Gremio 139
    • In Gremio 140
    • In Gremio 141
    • In Gremio 142
    • In Gremio 143
    • In Gremio 144
    • In Gremio 145
    • In Gremio 146
    • In Gremio 147
    • In Gremio 148
  • 2019
    • In Gremio 127
    • In Gremio 128
    • In Gremio 129
    • In Gremio 130
    • In Gremio 131
    • In Gremio 132
    • In Gremio 133
    • In Gremio 134
    • In Gremio 135
    • In Gremio 136
    • In Gremio 137
  • 2018
    • In Gremio 116
    • In Gremio 117
    • In Gremio 118
    • In Gremio 119
    • In Gremio 120
    • In Gremio 121
    • In Gremio 122
    • In Gremio 123
    • In Gremio 124
    • In Gremio 125
    • In Gremio 126
  • 2017
    • In Gremio 105
    • In Gremio 106
    • In Gremio 107
    • In Gremio 108
    • In Gremio 109
    • In Gremio 110
    • In Gremio 111
    • In Gremio 112
    • In Gremio 113
    • In Gremio 114
    • In Gremio 115
  • 2016
    • In Gremio 98-99
    • In Gremio 100
    • In Gremio 101
    • In Gremio 102
    • In Gremio 103
    • In Gremio 104
  • 2015
    • In Gremio 91-92
    • In Gremio 93
    • In Gremio 94-95
    • In Gremio 96
    • In Gremio 97
  • 2014
    • In Gremio 86
    • In Gremio 87
    • In Gremio 88-89
    • In Gremio 90
  • 2013
    • In Gremio 80
    • In Gremio 81
    • In Gremio 82-83
    • In Gremio 84
    • In Gremio 85
  • 2012
    • In Gremio 74
    • In Gremio 75
    • In Gremio 76
    • In Gremio 77
    • In Gremio 78
    • In Gremio 79
  • 2011
    • In Gremio 68
    • In Gremio 69
    • In Gremio 70
    • In Gremio 71
    • In Gremio 72
    • In Gremio 73
  • 2010
    • In Gremio 62
    • In Gremio 63
    • In Gremio 64
    • In Gremio 65
    • In Gremio 66
    • In Gremio 67
  • więcej…
    • 2009
      • In Gremio 56
      • In Gremio 57
      • In Gremio 58
      • In Gremio 59
      • In Gremio 60
      • In Gremio 61
    • 2008
      • In Gremio 45-46
      • In Gremio 47-48
      • In Gremio 49-50
      • In Gremio 51-52
      • In Gremio 53-54
      • In Gremio 55
    • 2007
      • In Gremio 33
      • In Gremio 34
      • In Gremio 35
      • In Gremio 36
      • In Gremio 37
      • In Gremio 38
      • In Gremio 39-40
      • In Gremio 41
      • In Gremio 42
      • In Gremio 43
      • In Gremio 44
    • 2006
      • In Gremio 21
      • In Gremio 22
      • In Gremio 23
      • In Gremio 24
      • In Gremio 25
      • In Gremio 26
      • In Gremio 27-28
      • In Gremio 29
      • In Gremio 30
      • In Gremio 31
      • In Gremio 32
    • 2005
      • In Gremio 9
      • In Gremio 10
      • In Gremio 11
      • In Gremio 12
      • In Gremio 13
      • In Gremio 14
      • In Gremio 15-16
      • In Gremio 17
      • In Gremio 18
      • In Gremio 19
      • In Gremio 20
    • 2004
      • In Gremio 1
      • In Gremio 2
      • In Gremio 3
      • In Gremio 4
      • In Gremio 5
      • In Gremio 6
      • In Gremio 7
      • In Gremio 8

In Gremio

łączy środowiska prawnicze

  • Start
  • Adwokaci
  • Radcowie prawni
  • Sędziowie
  • Prokuratorzy
  • Komornicy
  • Notariusze
  • Aplikanci

Skutki pewnego przesłuchania

Błażej Baumgart

Skarżący zawiadomił rzecznika dyscyplinarnego, że podczas przesłuchania go na wniosek strony pozwanej w charakterze świadka, w sprawie cywilnej, będący pełnomocnikiem powoda radca prawny, zachowaniem swoim naruszył granice swobody wypowiedzi. Według skarżącego radca prawny zadawał pytania w sposób napastliwy, przerywał wypowiedzi świadka i wtrącał nieuzasadnione uwagi oraz podważał jego wiarygodność. Do skargi dołączono nagranie dźwiękowe z rozprawy. 

Wezwany do złożenia pisemnych wyjaśnień radca prawny podał, że zarzut napastliwego zachowania wobec świadka jest wynikiem jego subiektywnych odczuć, a zachowanie radcy prawnego nie odbiegało od standardów spotykanych na salach sądowych. Wyjaśnił, że przywołane w skardze cytaty są wyrwane z kontekstu, a podczas przesłuchania świadek nie odpowiadał na pytania, natomiast poza salą rozpraw swoimi wypowiedziami mógł wywołać wrażenie, że na jego zeznania mogło mieć wpływ głębokie przekonanie o racji strony pozwanej. Radca prawny wskazał także, że złożenie skargi wpisuje się w politykę prowadzenia postępowania przez stronę przeciwną, polegającą na poddawaniu go presji podczas czynności procesowych. Jako przykład radca prawny podał, że podczas wcześniejszej rozprawy był przez pełnomocnika strony przeciwnej „straszony prokuratorem”. Radca prawny stwierdził także, iż ma wątpliwości co do autorstwa skargi. 

Analiza nagrania przebiegu rozprawy doprowadziła rzecznika dyscyplinarnego do wniosku, że radca prawny zachowaniem swoim podczas przesłuchania skarżącego naruszył obowiązki wynikające z przepisów ustawy o radcach prawnych i Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Radca prawny bowiem w trakcie przesłuchania: 12 razy przerywał swoimi wypowiedziami zeznania świadka, 22 razy komentował zeznania świadka lub wdawał się w polemikę ze świadkiem, 5 razy zadawał pytanie świadkowi w sposób, który można uznać za napastliwy, 4 razy w sposób nieprawidłowy zadał świadkowi pytanie. Łącznie zatem radca prawny 43 razy zachował się nieprawidłowo, a postępowanie jego w tym zakresie należy uznać za wysoce nieprofesjonalne. Radca prawny wielokrotnie przerywając zeznania świadka uniemożliwił mu tym samym pełną i nieskrępowaną wypowiedź, co należy uznać za niedopuszczalne, jako sprzeczne z obowiązkiem zachowania umiaru i taktu oraz z dobrymi obyczajami. Negatywną ocenę zachowania radcy prawnego potwierdza również fakt, że przewodnicząca kilkukrotnie zwracała mu uwagę, iż przerywając zeznania nie daje się świadkowi wypowiedzieć. Radca prawny wielokrotnie komentował treść zeznań świadka i wdawał się z nim w polemikę. Przesłuchanie świadka w postępowaniu cywilnym polega na zadawaniu mu pytań w celu uzyskania na nie odpowiedzi, a nie na komentowaniu jego wypowiedzi, czy na polemizowaniu z treścią złożonych przez niego zeznań. Jednocześnie niektóre komentarze wygłaszane przez radcę prawnego przekraczały granice wolności słowa i mogły naruszać godność świadka, np.: „pan jako fachowiec nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na pytanie”, „wysoki sądzie, tylko zwracam uwagę, że fachowcy potrafią udzielać odpowiedzi na pytania”, „nie ma problemu, może pan dokańczać, tylko proszę się trzymać jakby stricte tego oświadczenia, pan tu insynuuje”, „niezręczne jest to, że przedłużamy postępowanie szanowny panie”, „wysoki sądzie, no nie chciałbym dojść do sytuacji, w której będziemy odbierać przyrzeczenie od świadka”, „świadek w to wierzy, ewidentnie” (w reakcji na wypowiedź świadka, że zeznaje prawdę). Kilka pytań do świadka zadanych zostało przez radcę prawnego w sposób napastliwy, a nawet agresywny, co z całą pewnością narusza obowiązek zachowania umiaru i taktu oraz uchybia dobrym obyczajom. Niewłaściwe było zadanie pytania: „Jak się świadek w takim układzie odniesie do zeznań pana X i pani Y, którzy twierdzą wręcz odwrotnie?”. Pytanie to spotkało się ze słuszną interwencją przewodniczącej, albowiem zadaniem świadka nie jest odnoszenie się do zeznań innych świadków, zwłaszcza gdy nie są mu one znane. Podobnie, za wysoce niewłaściwe uznać należy zadanie pytania: „Czy podczas jednego z tych spotkań spadł pan z krzesła?”, albowiem pytanie to wykraczało poza ramy rzeczowej potrzeby i nie miało związku z meritum sporu, a jednocześnie mogło narazić świadka na śmieszność. Zadanie tego pytania w sposób oczywisty przekraczało granice wolności słowa. Dwa inne pytania zadane przez radcę prawnego sąd uznał za niezasadne (pytanie sugerujące odpowiedź oraz pytanie nie dotyczące faktu). 

Mając na uwadze zaistniałe okoliczności rzecznik dyscyplinarny uznał, że postępowanie radcy prawnego wypełniło znamiona przewinienia dyscyplinarnego, polegającego na naruszeniu obowiązków wyrażonych w art. 3 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, a także art. 6, art. 38 ust. 1 i 5 oraz art. 48 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. 

Jednocześnie rzecznik dyscyplinarny uznał, że w świetle okoliczności sprawy udzielenie ostrzeżenia dziekańskiego będzie wystarczającym środkiem dyscyplinującym radcę prawnego bez potrzeby wymierzenia mu kary dyscyplinarnej. Uchybienia w zachowaniu radcy prawnego podczas przesłuchania skarżącego, choć liczne, nie miały dużego ciężaru gatunkowego, a doszło do nich podczas rozprawy sądowej, niejako „w ferworze walki” i pod wpływem emocji. Nie bez znaczenia była także okoliczność, że radca prawny w dacie popełnienia czynu od niedawna wykonywał zawód i miał w związku z tym stosunkowo niewielkie doświadczenie procesowe. 

W związku z powyższym rzecznik dyscyplinarny, na podstawie art. 66 ustawy o radcach prawnych, wydał postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego, a po jego uprawomocnieniu skierował do Dziekana Rady OIRP wniosek o udzielenie radcy prawnemu ostrzeżenia dziekańskiego. Ostrzeżenie dziekańskie zostało udzielone, a radca prawny nie wniósł od niego odwołania. 

Kategorie: In Gremio 123, Z repertorium rzecznika

Błażej Baumgart

radca prawny, Rzecznik Dyscyplinarny
Okręgowej Izby Radców Prawnych w Szczecinie

Zobacz najchętniej czytane działy:

  • Kryminalna historia Polski
  • Ślepym Okiem Temidy
  • Temat numeru

Pierwszy Sidebar

Informacje:

  • O In Gremio
  • Redakcja
  • Rada Programowa
  • Zasady współpracy
  • Reklama
  • Polityka prywatności
  • Regulaminy
  • Kontakt
© 2004–2023 In Gremio.