5 lipca 1945 roku wraz z Pełnomocnikiem Rządu na miasto Szczecin Piotrem Zarembą przyjeżdża do Szczecina adwokat Izby Adwokackiej w Poznaniu – Roman Łyczywek. Obejmuje on funkcję radcy prawnego Pełnomocnika i jednocześnie w sierpniu 1945 roku otwiera pierwszą kancelarię adwokacką przy ówczesnej ulicy Polonii Zagranicznej – obecnie ulicy Rayskiego. Na fasadzie budynku, w którym znajdowała się kancelaria, zainstalowano tablicę upamiętniającą to wydarzenie.

We wrześniu 1945 roku zostaje utworzony Sąd Grodzki w Szczecinie i w dniu 6 września adwokat Roman Łyczywek wnosi pierwszy pozew cywilny w sprawie o eksmisję. 

W 1945 roku przyjeżdżają do Szczecina kolejni adwokaci – Stanisław Góźdź, Andrzej Bem, Tadeusz Tomicki, Konstanty Tyszkiewicz. 

Adwokatura w tym czasie działała w oparciu o ustawę z 4 maja 1938 roku Prawo o ustroju adwokatury uzupełnioną Dekretem z 24 maja 1945 roku o tymczasowych przepisach uzupełniających prawo o ustroju adwokatury. Zgodnie z zapisami tejże ustawy izby adwokackie działały na obszarze sądów apelacyjnych i adwokaci wykonujący zawód musieli być wpisani na listę adwokatów prowadzoną przez radę adwokacką działającą na obszarze danego sądu apelacyjnego. 

W dniu 26 lipca 1945 roku został utworzony Sąd Apelacyjny w Gdańsku, obejmujący swoim zasięgiem obszar województw gdańskiego, szczecińskiego i koszalińskiego. 

Rada Adwokacka w Gdańsku została utworzona w dniu 17 października 1945 roku i już na drugim swoim posiedzeniu podjęła uchwałę wzywającą adwokatów z tych trzech województw do wpisania się na listę adwokatów w terminie do dnia 14 grudnia 1945 roku. Pierwszymi adwokatami ze Szczecina, którzy wpisali się na tę listę w dniu 4 grudnia 1945 roku, byli adwokat Roman Łyczywek i adwokat Tadeusz Tomicki. 

Adwokat Tadeusz Tomicki w 1946 roku został Delegatem Rady Adwokackiej w Gdańsku na miasto Szczecin, a w końcu 1947 roku został powołany w skład Rady Adwokackiej w Gdańsku w celu reprezentowania adwokatów szczecińskich. Na liście nr 1 Rady Adwokackiej w Gdańsku z dnia 10 sierpnia 1946 roku, obejmującej adwokatów i osoby dopuszczone do wykonywania zawodu adwokata w Szczecinie, znajdowały się nazwiska 4 adwokatów.

W maju 1948 roku Rada Adwokacka w Gdańsku zorganizowała egzamin adwokacki, do którego przystąpili aplikanci ze Szczecina: Rafał Büttner, Jerzy Parczewski, Emil Rosławski i Karol Szyperski.

W styczniu 1949 roku w Szczecinie została powołana delegatura Rady Adwokackiej w Gdańsku w składzie: adwokat Andrzej Bem, adwokat Tadeusz Tomicki i adwokat Władysław Wańkowicz. Delegatura organizowała comiesięczne spotkania dla adwokatów, a także szkolenia dla aplikantów adwokackich ze Szczecina. Kierownikiem szkolenia został adwokat Wacław Skobierski.

Ustawa o ustroju adwokatury, uchwalona w dniu 26 czerwca 1950 roku, w zdecydowany sposób ograniczyła działalność samorządu adwokackiego. Oprócz zapisów, że adwokatura ma działać zgodnie z prawem i interesem mas pracujących, obok dotychczasowej formy wykonywania zawodu w kancelarii adwokackiej, wprowadziła nową formę wykonywania zawodu, tj. zespoły adwokackie. Miały one torować drogę wyższym uspołecznionym formom wykonywania czynności zawodowych adwokatów. W oparciu o nową ustawę w dniu 12 stycznia 1951 roku Minister Sprawiedliwości wydał zarządzenie w sprawie trybu zorganizowania organów Adwokatury i komisji dyscyplinarnych. W dniu 22 stycznia 1951 roku zostały powołane organy izby adwokackiej dla obszaru województw szczecińskiego i koszalińskiego, przy czym składy osobowe zostały wyznaczone przez Komitet Wojewódzki PZPR. W chwili powołania Izby Adwokackiej w Szczecinie na jej terenie było wpisanych na listę 78 adwokatów i 3 aplikantów adwokackich, w tym 51 adwokatów i 3 aplikantów na terenie województwa szczecińskiego i 27 adwokatów na terenie województwa koszalińskiego. Pierwsza siedziba Wojewódzkiej Rady Adwokackiej w Szczecinie mieściła się w ówczesnym budynku Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie przy ul. Stoisława 6.

31 stycznia 1953 roku z Izby Adwokackiej w Szczecinie została wydzielona Izba Adwokacka w Koszalinie obejmująca obszar województwa koszalińskiego. Pierwszym dziekanem nowo powołanej Izby został szczeciński adwokat Zenon Matlak. Po wydzieleniu Izby Koszalińskiej, na koniec 1953 roku Izba Szczecińska liczyła 58 adwokatów, w tym 3 kobiety oraz 8 aplikantów adwokackich, w tym 2 kobiety.

W dniu 24 grudnia 1951 roku Rada Adwokacka podjęła dwie uchwały o powołaniu zespołu adwokackiego nr 1 i zespołu adwokackiego nr 2 w Szczecinie oraz zespołu adwokackiego w Stargardzie Szczecińskim. Zespoły rozpoczęły działalność w dniu 1 stycznia 1952 roku, a zespół adwokacki nr 1 niedługo po jego powołaniu stał się wzorem dla funkcjonowania zespołów adwokackich w całej Polsce. W kolejnych latach zespoły adwokackie były jedyną formą wykonywania zawodu adwokata do czasu transformacji ustrojowej, a ostatni zespół adwokacki w Izbie Szczecińskiej został rozwiązany 31 grudnia 1994 roku.