In Gremio 163

Prawo intuicyjne jest pojęciem, którego formułowanie rozpoczął Leon Petrażycki, a które rozwijał Franciszek Studnicki. Koncepcja prawa intuicyjnego polega na uwzględnieniu emocji towarzyszących procesie realizowania norm przez jednostkę oraz motywacji z tym związanych, które mają wywodzić się nie z samego faktu istnienia i obowiązywania danej normy, a ze wskazań własnego sumienia intuicyjnoprawnego w danym zakresie. Jest to więc idea nurtu psychologicznego koncepcji realistycznej pojmowania prawa, która jednak powstała, jeszcze kiedy realizm prawniczy dopiero kształtował się w pracach Karla Llewellyna. 

Koloseum to amfiteatr, budowla zbudowana przez obrócenie i połączenie ze sobą dwóch ruchomych teatrów. Należy do najsławniejszych tego typu obiektów, a jednocześnie symbolizuje władzę cesarską oraz rzymską dominację nad światem, który do dziś można podziwiać w centrum Rzymu[1].

Przypadek sprawił, że w obecnej publikacji poświęconej księgoznakom znalazła się galeria Dziekanów
naszej Izby – Włodzimierza Łyczywka i Marka Mikołajczyka oraz Wicedziekanów Romana Łyczywka
(kadencja od roku 1956 do roku 1959) oraz Jerzego Marskiego (trzykrotna kadencja w latach 1979-1989).

Obecnie większość przestrzeni publicznych funkcjonuje jak przed pandemią. Na tym tle wyróżniają się sądy. Tutaj w części budynków oraz niektórych salach rozpraw pandemiczne obostrzenia stały się nową codziennością. Czy to dobry moment na dyskusję o wprowadzeniu nowych instrumentów prawnych chroniących jawność?

Tym razem do napisania felietonu zainspirowała mnie historia głównej ulicy Lublany, która kilka lat temu była czteropasmową hałaśliwą drogą, przez którą przejeżdżało dziennie ponad 20 tysięcy samochodów. Dzisiaj jest tętniącym życiem deptakiem dostępnym tylko dla pieszych, rowerzystów i komunikacji miejskiej. Za tę dobrą zmianę ​​Lublana wraz z Utrechtem i Kopenhagą została nominowana do Eurocities Awards 2021 w kategorii „planowanie przestrzeni publicznych”. 

Czy w świetle prawa można popełnić przestępstwo i pozostać bezkarnym? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że odpowiedź na to pytanie musi być przecząca. A jednak nie do końca… W monarchiach panujący wciąż nie ponoszą żadnej odpowiedzialności prawnej. I choć można by sądzić, że w XXI w. zasada nieodpowiedzialności monarchy stanowi jedynie relikt średniowiecza, to jednak praktyka szybko zmusza do zrewidowania takiego poglądu. Świadczy o tym przypadek byłego króla Hiszpanii, Juana Carlosa I.