In Gremio 152

Święta Wielkiej Nocy poprzedza czterdziestodniowy post. Nasz szacunek budzą ludzie, którzy w swoim środowisku, nie tylko zawodowym, wyrastają ponad przeciętność. Dbają nie tylko o kulturę bycia, ale także o swój duchowy rozwój.

Wyrokiem z dnia 22 października 2020 r. (sygn. akt K 1/20) Trybunał Konstytucyjny (TK) uznał przepis art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży za sprzeczny z przepisem art. 38 Konstytucji RP. Opublikowanie tego „orzeczenia” w Dzienniku Ustaw (27 stycznia 2021 r.) wywołało kolejną falę sporów, które z jednej strony toczą się wokół zagadnienia dopuszczalności przerywania ciąży, a z drugiej – dotykają legitymizacji obecnego składu TK do wydawania wiążących orzeczeń.

Dwa lata temu, jakoś tak w marcu, żona wyczytała o wycieczce 10-dniowej do Uzbekistanu i że to ostatnie dwa miejsca – decyzja była natychmiastowa – lecimy. 

Art. 168a KPK stanowi, że: Dowodu nie można uznać za niedopuszczalny wyłącznie na tej podstawie, że został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, chyba że dowód został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności.

Zacznę pogodnie, bo felieton jest ponury i niepoprawny politycznie. Przyjęliśmy drugą dawkę szczepionki Pfizera w ramach grupy „0” i permanentnego narażania się na „Covid-19”. Podobno Pfizer działa też na odmianę londyńską, kalifornijską, brazylijską i południowo-afrykańską wirusa. Tych odmian będzie jeszcze więcej, bo wirus mutuje. Poza tym zostanie z nami na zawsze.