Radcowie prawni

Skarżący radca prawny X zawiadomił rzecznika dyscyplinarnego, że radca prawny Y, w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty skierowane do jego klientów zakwestionował roszczenie,  wskazując na nieprawidłowe wykonanie umowy, a ostatni akapit swojego pisma sformułował następująco:  „Reasumując, moi Mandanci nie uzyskali z pomocą Pana klientki żadnego finansowania, w szczególności w postaci kredytu, pożyczki, lub leasingu, a zatem nie ma jakiejkolwiek podstawy do domagania się wynagrodzenia, zaś próby nakłonienia ich w takiej sytuacji do zapłaty (w dodatku na rachunek bankowy kancelarii prawnej bez wykazania umocowania do odbioru środków pieniężnych) należy rozpatrywać także przez pryzmat prawa karnego”. Według Skarżącego radca prawny Y używając powyższego sformułowania w sposób dorozumiany groził postępowaniem karnym.     [Więcej…] Przez pryzmat prawa karnego

Skarżąca zawiadomiła rzecznika dyscyplinarnego, że radca prawny będący jej pełnomocnikiem z urzędu stanowczo domaga się wniesienia opłaty za czynności, które wykonywał na jej rzecz. Skarżąca wskazała, że radca prawny poinformował ją, iż z uwagi na brak wpłaty jego praca jako pełnomocnika z urzędu zostaje zawieszona. [Więcej…] Pełnomocnik z urzędu, który (nie) żądał zapłaty

W skardze wniesionej do rzecznika dyscyplinarnego Skarżący zarzucił radcy prawnemu ujawnienie informacji objętych tajemnicą zawodową podczas składania przez niego zeznań w charakterze świadka w procesie cywilnym. [Więcej…] Spotkanie objęte tajemnicą

Do rzecznika dyscyplinarnego wpłynęła skarga na aplikanta radcowskiego złożona przez sędziego sądu rejonowego. Według skarżącego zachowanie aplikanta radcowskiego podczas rozprawy godziło w powagę sądu, gdyż aplikant w trakcie zwracania się do sądu używał bez zgody przewodniczącego telefonu komórkowego, a poinformowany, że o jego zachowaniu zostanie zawiadomiony samorząd zawodowy, ironicznie się uśmiechał.  [Więcej…] Nienaruszona powaga sądu*

Skarżąca zawiadomiła rzecznika dyscyplinarnego, że radca prawny X naruszył art. 22 ust. 1 lit. f Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (dalej: „KERP”), który w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu stanowił, że radca prawny nie może prowadzić sprawy ani udzielić w jakiejkolwiek formie pomocy prawnej, jeżeli złożył w tej sprawie zeznanie jako świadek lub wystąpił w sprawie jako biegły.  [Więcej…] Pełnomocnik, który został świadkiem