Arkadiusz Krupa

Zacznijmy od anegdot, które anegdotami są z nazwy, bo chyba większość osób związanych z wymiarem sprawiedliwości zdążyła w ich prawdzie zanurzyć palce głębiej niżli Święty Tomasz zgłębiając stygmaty Jezusa. Bo cóż zwykł mawiać przeciętny skazany, na (niestety) przeciętne „zawiasy, kiedy zapytać go, o jego karalność? Otóż zwykł odpowiadać, że skazany to on nie był, ma tylko zawiasy albo że „coś tam” ma, najczęściej kuratora. [Więcej…] O tym, czy „zawiasy” to wyrok, o horyzontach chomika i wszystkim tym, co przeszkadza patrzeć naprawdę szeroko…

Popełniłem kiedyś taki rysunek. Prosta kreska, na białym tle dwie postaci. Duża i mała, Dorosły i dziecko. Człek mniejszy zadaje pytanie: „Tatusiu, a po co Polska walczyła, żeby odzyskać niepodległość?”. W odpowiedzi słyszy od człeka większego: „po to, żeby żaden zaborca nie przeszkadzał się Polakom kłócić między sobą”. Podpis. Pointa oczywista, choć może nie do końca, bo w sumie nie wiadomo, czy bardziej uśmiechnąć się, czy raczej zasmucić. Bo mam wrażenie, że sam rysunek z każdym dniem nabiera innego wymiaru, a wartki nurt wydarzeń wskazuje, że napięcia polsko – polskie osiągają punkt kulminacyjny. [Więcej…] Ślepym Okiem Temidy 128

Nadszedł wreszcie ten czas, kiedy w kolejnych domach rozbłyskują choinkowe lampki, a szare ulice, spowite świątecznymi girlandami, na chwilę z larwy przepoczwarzają się w motyle. Galerie handlowe wypełnia tłum ludzi gotowych stratować jednych bliźnich po to tylko, aby uszczęśliwić (?) innych. W zalewie mniej lub bardziej rozbudowanych życzeń, co bardziej ostrożni mocno uwrażliwiają słuch, chcąc usłyszeć w nich fałszywą nutę, a ci najbardziej roztropni przestają słuchać polityków, nie wierząc, że nawet oni zaczną mówić prawdziwie ludzkim głosem. [Więcej…] Ślepym Okiem Temidy 127

Wróciłem niedawno z podróży z Kazimierza Dolnego nad Wisłą. Tam w herbaciarni „U Dziwisza”, lekko oszołomiony urokiem wnętrza i horrendalnymi cenami serwowanych herbat, sięgnąłem po jedną z licznych książek zdobiących lokal. Do książek mam słabość szczególną, ale tej nie miałem w dłoni od dawna. Poezja Zbigniewa Herberta. Dosadna, soczysta, przejmująca. I (niestety) jakże na czasie…

Aż się prosi, aby od Herberta zacząć raport. A może i Herbertem go zakończyć… [Więcej…] Ślepym Okiem Temidy

Nie wiem jakie są odsetki od pożyczki, zwanej życiem. Oczywiście chciałbym wierzyć, że można je jakoś racjonalnie określić, ustalić i zaplanować spłatę, ale nic bardziej mylnego. Życie odpłaca się częstokroć kosztami dalece wyższymi, niźli te, które oferuje Bocian lub Chwilówka. Nieważne jednak jak mocno wzrastają koszty obsługi życia, ważne jest to, że każdy kolejny jego rok, a często i miesiąc wyostrza spojrzenie, hartuje pośladki i uczy, że jeśli nawet ciało już nie takie gibkie, to jest kilka żelaznych uników, które pozwalają zniwelować przewagę po stronie przeciwnika. [Więcej…] Spowiedź dysydenta

I. A jednak wymiar sprawiedliwości w Polsce ma ludzkie oblicze. Przekonuje o nim wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, który przyznał pięćdziesięcioczteroletniemu mężczyźnie, ofierze wypadku komunikacyjnego, zadośćuczynienie za utratę ochoty na seks w efekcie urazów związanych właśnie z owym zdarzeniem. [Więcej…] Na skróty i pod prąd

I. Do Brukseli dotarła Biała Księga dotycząca reformy wymiaru sprawiedliwości i Trybunału Konstytucyjnego. Równocześnie strona rządowa zapewniła, że w zakresie tej właśnie reformy, nie cofnie się ani o krok, zaprzepaszczając osiągnięcia ostatnich lat. Oczywiście wszystko dla zaspokojenia potrzeb i oczekiwań obywateli. [Więcej…] Na skróty i pod prąd

Droga Czytelniczko, Drogi Czytelniku…

Zapewne zauważyliście, że świat pędzi z zawrotną prędkością, a świat prawa (przynajmniej polskiego) osiągnął już próg pierwszej prędkości kosmicznej. W zaistniałych okolicznościach natury, klasyczny felieton powoli traci rację bytu, i koniecznym jest serwowanie informacji z orbity, z precyzją co najmniej taką, jaką mogą poszczycić się autorzy czerwonych pasków w TVP INFO. A nawet precyzyjniej… [Więcej…] Ślepym Okiem Temidy

Było to kilka miesięcy temu. Wychodziłem właśnie z sali rozpraw mego prowincjonalnego sądu, kiedy na korytarzu sądowym usłyszałem dosyć donośne przekleństwo i wiązankę ostrych słów pod adresem „nadzwyczajnej kasty”. Znaczy się sędziów – że to rozgonić należy, bo jak to jest, że przychodzi się do sądu, zwalnia z pracy i traci dniówkę, ale o odwołaniu rozprawy nikt nie zawiadomi. Spojrzałem z uwagą w kierunku dobiegających głosów i dostrzegłem dwójkę mężczyzn; starszy z nich z ożywieniem gestykulował i tłumaczył, co jeszcze by zreformował lekko zdenerwowanej już sytuacją pani Kasi, czyli sekretarz sądowej, która akurat znalazła się na korytarzu sądowym. [Więcej…] Sędzia gbur