Michał Ziemski

Nosiłem się z zamiarem, aby, w ramach zawodowej sympatii wobec strajkujących, zbojkotować ten felieton. Zostawiłbym wolną stronę (jako miejsce na kolorowanki) albo przepisałbym obszerny fragment z ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (ustawa ta jest bowiem również, w mniemaniu pracodawców, powszechnie przyjętym miejscem na kolorowanki). Ostatecznie zastosowałem strajk włoski, pisząc niniejszy felieton bardzo powoli. Jeśli więc akurat dopadła cię psia grypa, możesz oddać się równie powolnej lekturze. [Więcej…] Psia grypa

Ze względu na ścisłą reglamentację miejsca, nie mogłem się przywitać w ubiegłym miesiącu. Tym bardziej więc jest mi miło, że mogę odziedziczyć stałą rubrykę po dotychczasowym samodzierżcy tego zaszczytu. Poprzeczkę mam postawioną bardzo wysoko, dlatego, zamiast ją przeskakiwać, zabawię się w trynidadzkie limbo i przejdę pod spodem. Moją intencją jest nie znać świętości i podważać autorytety (również moje własne), aby finalnie, niczym w gogolowskim „Rewizorze”, skonstatować, że nad soboju smiejoties’! [Więcej…] Przy wigilijnym stole

Porozmawiajmy o trudnym słowie. Brzmi ono „legitymizacja”. Otóż, legitymizacja służy do wpuszczania ludzi do różnych miejsc. Dla przykładu, moja skromna osoba legitymizowana jest autorytetem redaktor naczelnej miesięcznika “In Gremio”. Wola ludu lub boża łaska legitymizowały kolejno: Dyrektoriat Republiki Francuskiej, Pierwszego Konsula Francji Napoleona Bonaparte, Cesarza Francuzów Napoleona I, a wreszcie – Króla Francji Ludwika XVIII (zależnie od tego, co uznał za stosowne premier vel minister vel biskup Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord). Wreszcie, dobrze dobrane buty i odpowiedni poziom trzeźwości legitymizują Twój wstęp do klubu; alternatywnie – śliwę pod okiem autorstwa postawnego bramkarza.  [Więcej…] Legitymizacja