Bartosz Łopalewski

W ostatnich latach ten, kto chciał, mógł nauczyć się wiele nowego. Między innymi tego, że dla wielu obywateli nie jest jasne, czy sędziowie są w jakikolwiek sposób uprawnieni do sprawowania władzy. Stąd dające się słyszeć głosy krytyki, że sędziowie „próbują rządzić”. Można się teraz rozwodzić nad przyczynami tego stanu rzeczy.

Gdy sięgam pamięcią do spraw, które rozstrzygałem, nie przypominam sobie orzeczenia sądu odwoławczego, do którego zgłoszone zostałoby zdanie odrębne. Może wynika to z faktu, że wszystkie rozstrzygnięcia odwoławcze zapadły jednogłośnie. Nikt nie głosował przeciw, więc nie miał powodu zgłaszać zdania odrębnego.

Kilka lat temu uczestniczyłem w prawniczej konferencji dotyczącej opóźnień w zapłacie. Uczestnicy dość zgodnie narzekali na sądownictwo. Jako szczególnie frustrującą określali sytuację, gdy pozwany celowo przewleka postępowanie międzyinstancyjne i drugoinstancyjne.

Proponuję następujący eksperyment. Wyobraź sobie, że w ramach urlopu przyjechałeś z rodziną do dużego miasta na północy/południu Polski (wedle Twojego wyboru i wyobraźni). Jest druga połowa maja 2020 roku. Ograniczenia związane z epidemią są już znacznie poluzowane, więc spędzasz przedpołudnie na zwiedzaniu. Lody, gofry, kawa, pamiątkowe zdjęcia. [Więcej…] Dostrzegajmy (szerszy obraz)!

Przeczytałem ostatnio artykuł dotyczący myślenia prawniczego w kulturze common law. Autor rozważał, czy rzeczywiście istnieje i na czym polega ten specyficzny sposób myślenia. Przybliżał także, jakie cele realizuje narracja o „myśleniu jak prawnik”. Umiejętność myślenia prawniczego decyduje o zaliczeniu do grona fachowców. Uzasadnia szczególną pozycję prawników w społeczeństwie. Skłoniło mnie to do zadania sobie pytania, czy można sensownie twierdzić o myśleniu prawniczym w Polsce. Czy istnieje specyficzna metoda pracy intelektualnej prawnika?  [Więcej…] Przestańmy (po prostu)!

Goethe napisał kiedyś „Das Wunder ist des Glaubens liebstes Kind” (Cud jest najukochańszym dzieckiem wiary). Parafrazując ten zwrot mówi się o niemieckich sędziach, iż są najukochańszymi dziećmi konstytucji („Der Richter ist des Grundgesetz liebstes Kind”). Nie muszą konkurować w wyborach, są nieusuwalni i niezawiśli. [Więcej…] Dajmy (się poznać)!