Maciej Strączyński

Słowa, że bez wolnej Ukrainy nie ma wolnej Polski, przypisuje się niejednemu politykowi, od Józefa Piłsudskiego począwszy, a skończywszy na Jacku Kuroniu. Jednak przed II wojną światową Polska była niepodległa, a Ukraina nie. Do 1922 r. była marionetkowym państwem w pełni zależnym od Rosji, a potem włączono ją do Związku Sowieckiego, choć zachowała status podmiotu międzynarodowego (podobnie jak Białoruś, co po wojnie dawało Związkowi Sowieckiemu trzy głosy w ONZ).

Mało kto pamięta dzisiaj o tej sprawie, chociaż jest dobrze udokumentowana. Jest bowiem niewygodna. Rządy piłsudczyków w Polsce po zamachu majowym nie były wzorem demokracji. Kult Wodza, postaci najważniejszej dla odzyskania niepodległości, robił jednak swoje, a jego zasługi z tego okresu i z wojny polsko-sowieckiej przysłaniały i przysłaniają do dziś późniejsze winy.

Gdynia! Miasto – symbol przedwojennego rozwoju Polski, okno na świat. Gdy Polska odzyskała niepodległość, była to rybacka wieś, w 1921 r. liczyła około 1.200 mieszkańców. Wtedy zapadła decyzja, aby właśnie w Gdyni, na surowym, piaszczystym brzegu wybudować dla pozbawionej Gdańska Polski morski port.

Gdy ktoś ogłosi, że doznał objawienia, może mieć pecha i zajmą się nim psychiatrzy, albo szczęście i stworzy nową religię. Gdy w 1893 r. zakonnica z Płocka Feliksa Kozłowska ogłosiła, że doznała objawienia, miała szczęście. Była już wówczas przełożoną Zgromadzenia Sióstr Ubogich pod zakonnymi imionami Maria Franciszka, a zatem osobą wiarygodną i posiadającą autorytet.

Piątek 17 lipca 1925 r. był dla wywiadowców warszawskiego urzędu śledczego, Kazimierza Lesińskiego i Antoniego Klimasińskiego, normalnym dniem służby. Pełnili ją na warszawskich ulicach. Czasy nadal były niespokojne, a policja musiała brać pod uwagę możliwość zamachów. Powszechną obawę budzili komuniści.